خوشبختی بدون عشق

بعضی آدم ها هم هستند که به خودشان سخت نمی گیرند اصلن، انگار یکی دو تا تجربه از دست دادن و شکست برایشان کافی است تا دیگر زمین نخورند، با آدم ها ارتباط برقرار می کنند، دوست می شوند، صمیمی می شوند، می روند، می آیند، مهمانی می گیرند، شوخی می کنند، توی رختخواب می روند، به هر دلیلی اگر رابطه دوام نیاورد، تمامش می کنند به راحتی یک لیوان آب خوردن، به راستی به راحتی یک لیوان آب خوردن، عمیق نمی شوند، به عمق آدم ها هم راه پیدا نمی کنند، همان لایه های بیرونی، همان زاویه های در دسترس کافی است برایشان، سطح را دوست دارند و ازش لذت هم می برند، دیگر نه جای گله و شکایتی می ماند، نه جایی برای غم و غصه، وقتی عکس ها و فیلم ها را نگاه می کنند، نه اشکی سرازیر می شود، نه عضله قلبی می گیرد، نه جای حسرتی باقی می ماند، همه اش خنده های صدا دار است و قصه تمام می شود بی آنکه کسی از خداحافظی اندوهگین شده باشد و این فرضیه که "دنیا به آخر نرسیده، آدم های دیگری وجود دارند که بتوانند مرا خوشحال کنند" همیشه وجود دارد و همیشه هم به اثبات می رسد

درست یا غلط بودنش را نمی دانم و برایم مهم هم نیست. اما من هیچوقت نتوانستم جای بعضی از این آدم ها باشم. 

نظرات شما عزیزان:

هیشکی

ساعت22:24---5 مرداد 1391

[وب سایت]

سیاه صورتی اگه از بالایی گله داری بدوبیا

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: